29. ALEKSANDRETTY POLSKIE
Cesarstwo Wei
CESARSTWO WEI JAKO EFEKT PODBOJU MONGOLII I PÓŁNOCNYCH CHIN PRZEZ WANDALÓW LECHA II
W kilku historiach Chin okres Szesnastu Królestw jest datowany RÓŻNIE a czasem sprzecznie. Mam list Międzynarodowego Instytutu Cywilizacji Słowian (25/XXV/RST3285/Og/1999) z 11 XI 1999, z omówieniem 3 dokumentów Cesarstwa Ti, które było jednym z tych Królestw, a wg niektórych była to epoka nie Szesnastu a SZEŚCIU Królestw.
II dokument jest sprawozdaniem z konferencji w stolicy Aorsów czyli sarmackiego Wołgogradu. Chińczykom chodziło o uznanie protektoratu Cesarza, od czego konferenci dystansowali się. Konferencja taka była MOŻLIWA dopiero po bitwie nad Nedao w r. 454, wg Kroniki Prokosza nad Nidą, gdzie Wandalowie rozgromili Ordę Huńską – gdy cesarz Ti mógł wystąpić jako sukcesor Attyli.
III dokument mówi o publicznym ścięciu II cesarza Ti w Sienjangu przez dowódcę powstańców Lu-Penga, który ogłosił się – na szafocie – NASTĘPCĄ cesarza. Posiadane przeze mnie dane upoważniają do wniosku, że szczegółowy opis egzekucji w Sienjangu odnosi się do upadku Cesarstwa Ti i powstania Królestwa a potem Cesarstwa Wei – wobec czego Lu-Peng mógł być Toba-Wei’em lub ojcem tegoż.
Toba-Wei miał być Turkiem, co było możliwe po wygnaniu przez Wandalów z Mongolii Hunów, którzy udali się do Afganistanu i jako HEFTALICI podbili Indie. Ci Hunowie, którzy pozostali w Mongolii pod władzą wandalską musieli się zadeklarować jako TURCY. Jeśli Heftalici dokonali podboju Indii w r. 480 to Toba-Wei – pod chińskim imieniem Xiao-Wen – dokonał w 471 r. TURKAMI podboju północnych Chin a w latach 80. przeniósł stolicę z Sienjangu do Luoyang, gdzie zakazał swemu dworowi mówienia PO TURECKU i noszenia tureckich strojów.
W ten sposób Cesarstwo Wei zastąpiło Ti, które upamiętniła angielska nazwa herbaty importowanej już za Attyli. Polska nazwa jest młodsza i może pochodzić od Harbinu, który był stolicą Prawdziców-Kitanów a potem i Dzurdzenów Bolesława Krzywoustego do zdobyciu przez niego Pekinu w r. 1125. Po upadku Cesarstwa Wei w r. 535 Turcy wygnali z Mongolii Awarów, którzy byli wg dyskusji internetowej, w której uczestniczyłem, nie Turkami a SŁOWIANAMI. Jest to pozytywna propozycja wyjścia z chińskiego bagna historiograficznego przez konkretyzację sygnalizowanych koneksji z Zachodem, które można weryfikować.
W kilku historiach Chin okres Szesnastu Królestw jest datowany RÓŻNIE a czasem sprzecznie. Mam list Międzynarodowego Instytutu Cywilizacji Słowian (25/XXV/RST3285/Og/1999) z 11 XI 1999, z omówieniem 3 dokumentów Cesarstwa Ti, które było jednym z tych Królestw, a wg niektórych była to epoka nie Szesnastu a SZEŚCIU Królestw.
II dokument jest sprawozdaniem z konferencji w stolicy Aorsów czyli sarmackiego Wołgogradu. Chińczykom chodziło o uznanie protektoratu Cesarza, od czego konferenci dystansowali się. Konferencja taka była MOŻLIWA dopiero po bitwie nad Nedao w r. 454, wg Kroniki Prokosza nad Nidą, gdzie Wandalowie rozgromili Ordę Huńską – gdy cesarz Ti mógł wystąpić jako sukcesor Attyli.
III dokument mówi o publicznym ścięciu II cesarza Ti w Sienjangu przez dowódcę powstańców Lu-Penga, który ogłosił się – na szafocie – NASTĘPCĄ cesarza. Posiadane przeze mnie dane upoważniają do wniosku, że szczegółowy opis egzekucji w Sienjangu odnosi się do upadku Cesarstwa Ti i powstania Królestwa a potem Cesarstwa Wei – wobec czego Lu-Peng mógł być Toba-Wei’em lub ojcem tegoż.
Toba-Wei miał być Turkiem, co było możliwe po wygnaniu przez Wandalów z Mongolii Hunów, którzy udali się do Afganistanu i jako HEFTALICI podbili Indie. Ci Hunowie, którzy pozostali w Mongolii pod władzą wandalską musieli się zadeklarować jako TURCY. Jeśli Heftalici dokonali podboju Indii w r. 480 to Toba-Wei – pod chińskim imieniem Xiao-Wen – dokonał w 471 r. TURKAMI podboju północnych Chin a w latach 80. przeniósł stolicę z Sienjangu do Luoyang, gdzie zakazał swemu dworowi mówienia PO TURECKU i noszenia tureckich strojów.
W ten sposób Cesarstwo Wei zastąpiło Ti, które upamiętniła angielska nazwa herbaty importowanej już za Attyli. Polska nazwa jest młodsza i może pochodzić od Harbinu, który był stolicą Prawdziców-Kitanów a potem i Dzurdzenów Bolesława Krzywoustego do zdobyciu przez niego Pekinu w r. 1125. Po upadku Cesarstwa Wei w r. 535 Turcy wygnali z Mongolii Awarów, którzy byli wg dyskusji internetowej, w której uczestniczyłem, nie Turkami a SŁOWIANAMI. Jest to pozytywna propozycja wyjścia z chińskiego bagna historiograficznego przez konkretyzację sygnalizowanych koneksji z Zachodem, które można weryfikować.