36. LEGNICA CZY ŁĘCZYCA?
Jerzy Mularczyk, OD BOLESŁAWA CHROBREGO DO BOLESŁAWA ROGATKI; Oficyna Wydawnicza, Oddział wrocławskiego PTTK SUDETY, Wrocław 1994, 203 ss.Jezy Mularczyk, OD BOLESŁAWA CHROBREGO DO BOLESŁAWA ROGATKI; Oficyna Wydawnicza, Oddział wrocławskiego PTTK SUDETY, Wrocław 1994, 203 ss.
Opracowanie jest próbą źródłowej analizy historii Śląska do czasów anarchii feudalnej, co jest przedsięwzięciem ambitnym i chwalebnym, zwłaszcza że autor jest erudytą i traktuje temat z zaangażowaniem. Zakres tematu sugeruje, że chodzi tu o Śląsk jako lokomotywę gospodarczą i polityczną Polski. Poza próbą określenia roli Śląska JM podejmuje odważnie szereg problemów, a ponieważ ja również starałem się niektóre z nich rozwiązać, więc wskazana jest tu konfrontacja wyników i perspektyw.
Rozdział IKORONACJA BOLESŁAWA CHROBREGO W 1000 ROKU; Mowa jest, koronacja Chrobrego koroną cesarską w r. 1000 nie pociągała sakry kościelnej (s. 13). Sprowadza to sprawę do rytuału dworskiego i pasowania na patrycjusza rzymskiego. Ja uważam, że znacznie poważniejszą sprawą było zamówienie wówczas przez cesarza dla Chrobrego korony królewskiej z Rzymu, która została przechwycona przez Węgrów. Ta „kradzież korony” jest zrozumiała, jako odmowa przyjęcia jej przez Polaków, dla których była to niestosowna formuła suwerenności.
Nie jest prawdą jakoby okupacja Czech przez margrafa Turyngii Ekkeharda II w l. 1041-42 czyniła z Czech lenno II stopnia (s. 12). Ekkehard nie był też margrabią Miśni a katedra w Naumburgu – gdzie są 2 portrety małżeńskie Ekkeharda i Regelindy: z r. 1002 i 1042 – była własnością Regelindy i znajdowała się po polskiej stronie granicy. W tym czasie w Miśni rządził Dytryk Bezprymowicz, który wspierał Kazimierza Mnicha, który w r. 1041 odzyskał Kraków.
Śląsk odegrał szczególną rolę w wojnach polsko-niemieckich w l. 1002-18. Wykazywałem, że ILAU Thitmara to Zielona Góra – od czeskiej nazwy zielonych winogron ZIL. Po kapitulacji Polaków pod Poznaniem w r. 1005 obie strony fortyfikowały granicę na Bobrze. Wyprawa niemiecko-czeska, która przegrała pod Jaworem w r. 1008, szła na Legnicę. Ta "twardość" Śląska umożliwiła w r. 1013 zajęcie LUBUSZY (Berlina), bez czego nie możliwa byłaby pacyfikacja Pomorza i Mazowsza (prawobrzeżnego) w r. 1015.
Rozdział II: UPADEK KRÓLA BOLESŁAWA II SZCZODREGO; jest efektem ostracyzmu historycznego jakiemu poddano tego władcę. W r. 1061 Turcy Seldzucy najechali Ruś, wobec czego Prawdzice oddali Bolesławowi II Astrachań, żeby bronił ich przed Seldzukami. Śmiały wypędził Seldzuków z Azji Środkowej i wyprawił się na Pekin Prawdziców, ale wracając pozostawił skarby w Pamirze, gdzie szukali ich Sowieci w r. 1955.
Konflikt króla z Prawdzicami zaczął się od zachachmęcenia przez witezia Hodomira skarbca w Samarkandzie podczas wyprawy Bolesława II do Pekinu. To zostało Potępione przez zjazd monarchów w Miśni w r. 1071. Ponieważ Prawdzice nie podporządkowali się wyrokowi więc Śmiały wyegzekwował Wyrok zbrojnie, niszcząc jednak przy tym metalurgię kurską, na której było oparte azjatyckie władztwo Prawdziców. Miało to fatalne skutki dla całej Europy, gdyż będące wówczas w użytku ciężkie pługi były produkowane tylko w Kursku.
Konflikt króla z biskupem Stanisławem Szczepanowskim był pochodną sprawy Prawdziców, co przedstawiłem w recenzji książki „Boleslaus the Bold and bishop Stanislaus” (Grudziński T., Interpress Publishers, Warsaw 1985). Biskup krakowski był "legalnym opozycjonistą", walczącym z próbą utworzenia biskupstwa sandomierskiego, gdyż to pozbawiało go pozycji najbogatszego feudała, i pośredniczył między królem a Prawdzicami. Gdy Prawdzice zajęli Płock to wolał umrzeć jako Męczennik przy ołtarzu niż przyznać się do Wszystkiego na stole tortur. Szczególną rolę w obaleniu Bolesława Śmiałego odegrali dezerterzy z Kazachstanu, głównie Wielkopolanie, których jednak zamach witezia na skarbiec samarkandzki uwalnia od zarzutu Dezercji. Ich ucieczkę z Kazachstanu wykorzystał cesarz Henryk IV do zajęcia Miśni, która – przez emisje krzyżówek wendyjskich – trzymała system monetarny Polski.
Rozdział III: KRÓL BOLESŁAW II SZCZODRY W DZIEJOPISARSTWIE ŚLĄSKIM XIII WIEKU; przedstawia szczególną rolę Śląska w systemie państwowym Bolesława Śmiałego. Gdy dezerterzy obwołali królem Władysława Hermana to Śmiały zdusił separatyzm wielkopolski odzyskaniem Miśni.
W r. 1070 Śmiały założył kwaterę główną w Zgorzelcu a w trakcie warowania nad Nysą uzyskał nie tylko kompromis w Miśni, do którego dokooptowano Czechy, ale zlikwidował palatynat śląski na Śląsku lewobrzeżnym, co nazwano POWTÓRNYM CHRZTEM ŚLĄSKA. Rzeźby ślężańskie mają wycięte znaki X, co oznaczało własność książęcą czy królewską. Mnich ma X na podeszwie, co wymagało przewrócenia tego PRĘGIERZA przy drodze Wrocław-Świdnica-Praga. Na terenie zlikwidowanego palatynatu śląskiego utworzono system kasztelański a kasztelanami zostali bohaterowie polsko-ruskiej wyprawy na Frankonię, którzy wypędzili cesarza Henryka IV do Włoch.
Rozdział IV: MIESZKO III BOLESŁAWOWICZ, KSIĄŻĘ POLSKI 1082-1089; jest herezją, gdyż ta enumeracja awansuje tegoż Mieszka z księcia udzielnego na władcę CAŁEJ Polski. Mieszko Bolesławowic mógł w r. 1082 wstąpić na tron, ale wołoski, gdyż do Polski przybył dopiero podczas walki z najazdem tureckim w r. 1085. Wtedy też uzyskał, dzięki Węgrom, okupowany przez Czechów Kraków, a zaraz potem dokonał z Pomorzanami najazdu na Danię, by w drodze powrotnej wypędzić Czechów ze Śląska lewobrzeżnego.
Władztwo Mieszka rozciągało się od Dunaju do Legnicy, bo Grodziec odzyskał dopiero Herman. Podczas pobytu w Płocku Mieszko wdał się w awanturę z Prawdzicami, w trakcie której zginął od zatrutego sztyletu, co wywołało masową histerię i samobójstwa. Herman uwolnił uprowadzonych Duńczyków, którzy przenieśli dramat na płockiej skarpie do Danii jako AMLETUSA.
Tak się złożyło, że w pierwszy poniedziałek Stanu Wojennego udałem się do Kozy Miejskiej, żeby uzyskać deklarację w sprawie Mieszka Bolesławowica. Profesor Leciejewicz był pochłonięty korektą Szczecina we wczesnym średniowieczu. Po próbie nawiązania rozmowy powiedziałem: MIESZKO I BUDOWAŁ DRUGI LONDYN A PAN SIĘ BABRZE W PROCHU... – Myślał, że przyszedłem go aresztować.
Ciekawe więc, komu jest potrzebne osadzanie Mieszka na tronie krakowskim w r. 1082 – ale chyba dla gmatwania logiki historycznej?
Opracowanie jest próbą źródłowej analizy historii Śląska do czasów anarchii feudalnej, co jest przedsięwzięciem ambitnym i chwalebnym, zwłaszcza że autor jest erudytą i traktuje temat z zaangażowaniem. Zakres tematu sugeruje, że chodzi tu o Śląsk jako lokomotywę gospodarczą i polityczną Polski. Poza próbą określenia roli Śląska JM podejmuje odważnie szereg problemów, a ponieważ ja również starałem się niektóre z nich rozwiązać, więc wskazana jest tu konfrontacja wyników i perspektyw.
Rozdział IKORONACJA BOLESŁAWA CHROBREGO W 1000 ROKU; Mowa jest, koronacja Chrobrego koroną cesarską w r. 1000 nie pociągała sakry kościelnej (s. 13). Sprowadza to sprawę do rytuału dworskiego i pasowania na patrycjusza rzymskiego. Ja uważam, że znacznie poważniejszą sprawą było zamówienie wówczas przez cesarza dla Chrobrego korony królewskiej z Rzymu, która została przechwycona przez Węgrów. Ta „kradzież korony” jest zrozumiała, jako odmowa przyjęcia jej przez Polaków, dla których była to niestosowna formuła suwerenności.
Nie jest prawdą jakoby okupacja Czech przez margrafa Turyngii Ekkeharda II w l. 1041-42 czyniła z Czech lenno II stopnia (s. 12). Ekkehard nie był też margrabią Miśni a katedra w Naumburgu – gdzie są 2 portrety małżeńskie Ekkeharda i Regelindy: z r. 1002 i 1042 – była własnością Regelindy i znajdowała się po polskiej stronie granicy. W tym czasie w Miśni rządził Dytryk Bezprymowicz, który wspierał Kazimierza Mnicha, który w r. 1041 odzyskał Kraków.
Śląsk odegrał szczególną rolę w wojnach polsko-niemieckich w l. 1002-18. Wykazywałem, że ILAU Thitmara to Zielona Góra – od czeskiej nazwy zielonych winogron ZIL. Po kapitulacji Polaków pod Poznaniem w r. 1005 obie strony fortyfikowały granicę na Bobrze. Wyprawa niemiecko-czeska, która przegrała pod Jaworem w r. 1008, szła na Legnicę. Ta "twardość" Śląska umożliwiła w r. 1013 zajęcie LUBUSZY (Berlina), bez czego nie możliwa byłaby pacyfikacja Pomorza i Mazowsza (prawobrzeżnego) w r. 1015.
Rozdział II: UPADEK KRÓLA BOLESŁAWA II SZCZODREGO; jest efektem ostracyzmu historycznego jakiemu poddano tego władcę. W r. 1061 Turcy Seldzucy najechali Ruś, wobec czego Prawdzice oddali Bolesławowi II Astrachań, żeby bronił ich przed Seldzukami. Śmiały wypędził Seldzuków z Azji Środkowej i wyprawił się na Pekin Prawdziców, ale wracając pozostawił skarby w Pamirze, gdzie szukali ich Sowieci w r. 1955.
Konflikt króla z Prawdzicami zaczął się od zachachmęcenia przez witezia Hodomira skarbca w Samarkandzie podczas wyprawy Bolesława II do Pekinu. To zostało Potępione przez zjazd monarchów w Miśni w r. 1071. Ponieważ Prawdzice nie podporządkowali się wyrokowi więc Śmiały wyegzekwował Wyrok zbrojnie, niszcząc jednak przy tym metalurgię kurską, na której było oparte azjatyckie władztwo Prawdziców. Miało to fatalne skutki dla całej Europy, gdyż będące wówczas w użytku ciężkie pługi były produkowane tylko w Kursku.
Konflikt króla z biskupem Stanisławem Szczepanowskim był pochodną sprawy Prawdziców, co przedstawiłem w recenzji książki „Boleslaus the Bold and bishop Stanislaus” (Grudziński T., Interpress Publishers, Warsaw 1985). Biskup krakowski był "legalnym opozycjonistą", walczącym z próbą utworzenia biskupstwa sandomierskiego, gdyż to pozbawiało go pozycji najbogatszego feudała, i pośredniczył między królem a Prawdzicami. Gdy Prawdzice zajęli Płock to wolał umrzeć jako Męczennik przy ołtarzu niż przyznać się do Wszystkiego na stole tortur. Szczególną rolę w obaleniu Bolesława Śmiałego odegrali dezerterzy z Kazachstanu, głównie Wielkopolanie, których jednak zamach witezia na skarbiec samarkandzki uwalnia od zarzutu Dezercji. Ich ucieczkę z Kazachstanu wykorzystał cesarz Henryk IV do zajęcia Miśni, która – przez emisje krzyżówek wendyjskich – trzymała system monetarny Polski.
Rozdział III: KRÓL BOLESŁAW II SZCZODRY W DZIEJOPISARSTWIE ŚLĄSKIM XIII WIEKU; przedstawia szczególną rolę Śląska w systemie państwowym Bolesława Śmiałego. Gdy dezerterzy obwołali królem Władysława Hermana to Śmiały zdusił separatyzm wielkopolski odzyskaniem Miśni.
W r. 1070 Śmiały założył kwaterę główną w Zgorzelcu a w trakcie warowania nad Nysą uzyskał nie tylko kompromis w Miśni, do którego dokooptowano Czechy, ale zlikwidował palatynat śląski na Śląsku lewobrzeżnym, co nazwano POWTÓRNYM CHRZTEM ŚLĄSKA. Rzeźby ślężańskie mają wycięte znaki X, co oznaczało własność książęcą czy królewską. Mnich ma X na podeszwie, co wymagało przewrócenia tego PRĘGIERZA przy drodze Wrocław-Świdnica-Praga. Na terenie zlikwidowanego palatynatu śląskiego utworzono system kasztelański a kasztelanami zostali bohaterowie polsko-ruskiej wyprawy na Frankonię, którzy wypędzili cesarza Henryka IV do Włoch.
Rozdział IV: MIESZKO III BOLESŁAWOWICZ, KSIĄŻĘ POLSKI 1082-1089; jest herezją, gdyż ta enumeracja awansuje tegoż Mieszka z księcia udzielnego na władcę CAŁEJ Polski. Mieszko Bolesławowic mógł w r. 1082 wstąpić na tron, ale wołoski, gdyż do Polski przybył dopiero podczas walki z najazdem tureckim w r. 1085. Wtedy też uzyskał, dzięki Węgrom, okupowany przez Czechów Kraków, a zaraz potem dokonał z Pomorzanami najazdu na Danię, by w drodze powrotnej wypędzić Czechów ze Śląska lewobrzeżnego.
Władztwo Mieszka rozciągało się od Dunaju do Legnicy, bo Grodziec odzyskał dopiero Herman. Podczas pobytu w Płocku Mieszko wdał się w awanturę z Prawdzicami, w trakcie której zginął od zatrutego sztyletu, co wywołało masową histerię i samobójstwa. Herman uwolnił uprowadzonych Duńczyków, którzy przenieśli dramat na płockiej skarpie do Danii jako AMLETUSA.
Tak się złożyło, że w pierwszy poniedziałek Stanu Wojennego udałem się do Kozy Miejskiej, żeby uzyskać deklarację w sprawie Mieszka Bolesławowica. Profesor Leciejewicz był pochłonięty korektą Szczecina we wczesnym średniowieczu. Po próbie nawiązania rozmowy powiedziałem: MIESZKO I BUDOWAŁ DRUGI LONDYN A PAN SIĘ BABRZE W PROCHU... – Myślał, że przyszedłem go aresztować.
Ciekawe więc, komu jest potrzebne osadzanie Mieszka na tronie krakowskim w r. 1082 – ale chyba dla gmatwania logiki historycznej?