42. ABSOLUTYZM EUROPEJSKI
Patiomkinowskie sieła
Rudolf Augstein, DER EROBERER DER ZARIN – Fuerst Potemkin der maechtigste Guenstling in der russischen Geschichte. Im Auftrag Zarin Katherinas II. befreite er Russlands Sueden von den Tuerken. Eine neue Biografie schildert nun die ungewoenliche Liebesbeziehung zwischen der Herrscherin und dem Adligen; Der Spiegel, 25/2001, s. 136-38; Detlef Jena, Potemkin Favorit und Feldmarschall Katharinas der Grossen, Verlag Langen Mueller, Muenchen 2001
Mapa granicy nad Dnieprem jest błazeńska. Mam amerykański Podręczny ATLAS HISTORII POWSZECHNEJ, wyd. polskie Bertelsmann Media, gdzie na str. 79 polska twierdza KUDAK (Dniepropietrowsk) została zajęta przez Rosjan w r. 1786, tj w czasie tryumfalnej podróży Katarzyny Dnieprem, z PATIOMKINOWSKIMI SIEŁAMI. Wobec tego tzw. PACYFIKACJA ZAPOROŻA przez Patiomkina była propagandą. Oblężenie SERBINA u ujścia Dniepru było aktem I rozbioru Polski. Patiomkin nie zdobył wówczas Serbina a rzekome zdobycie tej twierdzy polegało na budowie Chersonia na lewym brzegu Dniepru. Obrona Serbina przeczy tezie jakoby I rozbiór Polski nie napotkał zbrojnego oporu, ale pomimo tego ten amerykański atlas mądry nie jest. Pokój w Karłowicach w r. 1699 zastępował protektorat polsko-rosyjsko-turecki nad republiką kursko-woroneską kondominatem polsko-rosyjskim, gdyż traktat ten pozostawił tu Turcji tylko Półwysep Krymski, rozgraniczając Polskę i Rosję na dolnym Donie.
Piotr Wlk zdobył Azów podczas podboju przez Sobieskiego Nadazowia, co Turcja uznała w pokoju karłowickim. Stanisław Leszczyński zwrócił jednak Turcji Mołdawię, ale August II obiecał Piotrowi Wlk Ukrainę Lewobrzeżną za pomoc w odzyskaniu Mołdawii, wobec czego Piotr po bitwie pod Połtawą anektował Ukrainę Wschodnią i wyprawił się na Mołdawię, gdzie poniósł klęskę. Na mocy zawartego tam pokoju zwrócił Turcji Kubań i Nadazowie a Polsce Ukrainę Wschodnią. Polska utrzymała więc nad Morzem Czarnym Serbin, Oczaków, Mikołajów i Kaczawę-Odessę.
Wydana w r. 1704 w Amsterdamie mapa Polski Augusta Mocnego była właśnie zagraniem senatu PRZECIW SZWECJI I PRUSOM z alternatywą: Z TURCJĄ CZY ROSJĄ? Po odrzuceniu przez sułtana sojuszu antyszweckiego i antypruskiego – a w domyśle i antyaustriackiego – car otrzymał węgierską technologię staliwa, co umożliwiło mu rozgromienie Szwecji. Piotr I awansował tak jak Ludwik XIV, który dzięki węgierskiej technologii staliwa od Marysieński chciał zjeść Europę, czym spowodował olbrzymi dług publiczny. Pogrzebu oficjalnego nie miał, gdyż od łoża śmierci Króla Słońce rozeszła się wieść, że dług wewnętrzny Francji wynosi 2,5 miliarda luidorów – gdy był 3 – więc kwiat arystokracji francuskiej pognał do swych kwitów. Dług Ludwika XIV spowodował aferę Lawa i Wielką Rewolucję Francuską.
Senatorowie myśleli nacjonalistycznie a car oportunistycznie, co skomplikowało się, gdy w r. 1717 August Mocny, za pomoc protektoralną Piotra I wobec Sejmu zgodził się na likwidację kondominatu kursko-woroneskiego, czego Rosjanie i Sasi dokonali zbrojni w r. 1723, przyłączając Charków do Polski. W r. 1733 August III, za zbrojną pomoc przeciw Stanisławowi Leszczyńskiemu, oddał Rosji Ukrainę Lewobrzeżną a bezpośrednio po elekcji Stanisław Poniatowski oddał Turcji Kaczawę-Odessą za pomoc w obronie Kijowa, który obiecał Katarzynie Wielkiej za KORONĘ – pomimo prusko-tureckich gwarancji dla Kijowa, które wynikały z pruskiego protektoratu nad Turcją od II wojny śląskiej. Potęga morska Turcji zależała bowiem od drewna szkutniczego z Litwy, które płynęło Dnieprem.
Podczas tryumfalnej podróży Katarzyny Dnieprem w r. 1786 sułtan musiał wypowiedzieć Rosji wojnę, gdyż wynikała ona z prusko-tureckich gwarancji dla Kijowa. Rosjanie obsadzili wprawdzie w r. 1768 cytadelę kijowską, ale BEZ PRAW CELNYCH. Wobec dnieprzańskiej podróży Katarzyny Poniatowski zgodził się na obsadzenie przez Rosjan twierdz zaporoskich za zwrot Kijowa, co umożliwiło Rosji nową wojnę z Turcją. Ta transakcja zdaje się być jakby aktualizacją układu Augusta Mocnego z Piotrem Wielkim o zamianie Ukrainy Wschodniej i Nadazowia, oraz polskich praw protektoralnych do Kurska i Woroneża – ale nie Smoleńska – za Mołdawię.
Poniatowski musiał się decydować między protektorem pruskim a rosyjskim. Wybranie Prus dawało nową wojnę siedmioletnią a oddanie Rosji Zaporoża ograniczało wojnę do Mołdawii. Turcja musiała tą wojnę przegrać, więc Ciołek postawił na ultimatum pruskie dla Petersburga, za które Berlin musiał mu zapłacić powiększeniem armii do stu tysięcy i pomocą w rewindykacji Zaporoża prawobrzeżnego.
Pacyfikacja Zaporoża przez Patiomkina była więc propagandą wielkoruską, bo kozacy zostali przesiedleni na Kubań nie jako jeńcy, ale sprzymierzeńcy Katarzyny, czyli że to oni wygrali tryumfalną podróż Katarzyny z patiomkinowskimi siełami.
Wobec pruskich gwarancji dla Turcji i Kijowa Katarzyna postanowiła zaszachować Prusaków nad Renem burżuazją francuską, w którym to celu wykupiła władzę w Paryżu przez tajne konta szwajcarskie, które założył Jakub Frank-Dobrudzki. Rewolucja Francuska przyśpieszyła rozbiory Polski, gdyż Prusacy musieli się wycofać z gwarancji dla Kijowa.
Mapa granicy nad Dnieprem jest błazeńska. Mam amerykański Podręczny ATLAS HISTORII POWSZECHNEJ, wyd. polskie Bertelsmann Media, gdzie na str. 79 polska twierdza KUDAK (Dniepropietrowsk) została zajęta przez Rosjan w r. 1786, tj w czasie tryumfalnej podróży Katarzyny Dnieprem, z PATIOMKINOWSKIMI SIEŁAMI. Wobec tego tzw. PACYFIKACJA ZAPOROŻA przez Patiomkina była propagandą. Oblężenie SERBINA u ujścia Dniepru było aktem I rozbioru Polski. Patiomkin nie zdobył wówczas Serbina a rzekome zdobycie tej twierdzy polegało na budowie Chersonia na lewym brzegu Dniepru. Obrona Serbina przeczy tezie jakoby I rozbiór Polski nie napotkał zbrojnego oporu, ale pomimo tego ten amerykański atlas mądry nie jest. Pokój w Karłowicach w r. 1699 zastępował protektorat polsko-rosyjsko-turecki nad republiką kursko-woroneską kondominatem polsko-rosyjskim, gdyż traktat ten pozostawił tu Turcji tylko Półwysep Krymski, rozgraniczając Polskę i Rosję na dolnym Donie.
Piotr Wlk zdobył Azów podczas podboju przez Sobieskiego Nadazowia, co Turcja uznała w pokoju karłowickim. Stanisław Leszczyński zwrócił jednak Turcji Mołdawię, ale August II obiecał Piotrowi Wlk Ukrainę Lewobrzeżną za pomoc w odzyskaniu Mołdawii, wobec czego Piotr po bitwie pod Połtawą anektował Ukrainę Wschodnią i wyprawił się na Mołdawię, gdzie poniósł klęskę. Na mocy zawartego tam pokoju zwrócił Turcji Kubań i Nadazowie a Polsce Ukrainę Wschodnią. Polska utrzymała więc nad Morzem Czarnym Serbin, Oczaków, Mikołajów i Kaczawę-Odessę.
Wydana w r. 1704 w Amsterdamie mapa Polski Augusta Mocnego była właśnie zagraniem senatu PRZECIW SZWECJI I PRUSOM z alternatywą: Z TURCJĄ CZY ROSJĄ? Po odrzuceniu przez sułtana sojuszu antyszweckiego i antypruskiego – a w domyśle i antyaustriackiego – car otrzymał węgierską technologię staliwa, co umożliwiło mu rozgromienie Szwecji. Piotr I awansował tak jak Ludwik XIV, który dzięki węgierskiej technologii staliwa od Marysieński chciał zjeść Europę, czym spowodował olbrzymi dług publiczny. Pogrzebu oficjalnego nie miał, gdyż od łoża śmierci Króla Słońce rozeszła się wieść, że dług wewnętrzny Francji wynosi 2,5 miliarda luidorów – gdy był 3 – więc kwiat arystokracji francuskiej pognał do swych kwitów. Dług Ludwika XIV spowodował aferę Lawa i Wielką Rewolucję Francuską.
Senatorowie myśleli nacjonalistycznie a car oportunistycznie, co skomplikowało się, gdy w r. 1717 August Mocny, za pomoc protektoralną Piotra I wobec Sejmu zgodził się na likwidację kondominatu kursko-woroneskiego, czego Rosjanie i Sasi dokonali zbrojni w r. 1723, przyłączając Charków do Polski. W r. 1733 August III, za zbrojną pomoc przeciw Stanisławowi Leszczyńskiemu, oddał Rosji Ukrainę Lewobrzeżną a bezpośrednio po elekcji Stanisław Poniatowski oddał Turcji Kaczawę-Odessą za pomoc w obronie Kijowa, który obiecał Katarzynie Wielkiej za KORONĘ – pomimo prusko-tureckich gwarancji dla Kijowa, które wynikały z pruskiego protektoratu nad Turcją od II wojny śląskiej. Potęga morska Turcji zależała bowiem od drewna szkutniczego z Litwy, które płynęło Dnieprem.
Podczas tryumfalnej podróży Katarzyny Dnieprem w r. 1786 sułtan musiał wypowiedzieć Rosji wojnę, gdyż wynikała ona z prusko-tureckich gwarancji dla Kijowa. Rosjanie obsadzili wprawdzie w r. 1768 cytadelę kijowską, ale BEZ PRAW CELNYCH. Wobec dnieprzańskiej podróży Katarzyny Poniatowski zgodził się na obsadzenie przez Rosjan twierdz zaporoskich za zwrot Kijowa, co umożliwiło Rosji nową wojnę z Turcją. Ta transakcja zdaje się być jakby aktualizacją układu Augusta Mocnego z Piotrem Wielkim o zamianie Ukrainy Wschodniej i Nadazowia, oraz polskich praw protektoralnych do Kurska i Woroneża – ale nie Smoleńska – za Mołdawię.
Poniatowski musiał się decydować między protektorem pruskim a rosyjskim. Wybranie Prus dawało nową wojnę siedmioletnią a oddanie Rosji Zaporoża ograniczało wojnę do Mołdawii. Turcja musiała tą wojnę przegrać, więc Ciołek postawił na ultimatum pruskie dla Petersburga, za które Berlin musiał mu zapłacić powiększeniem armii do stu tysięcy i pomocą w rewindykacji Zaporoża prawobrzeżnego.
Pacyfikacja Zaporoża przez Patiomkina była więc propagandą wielkoruską, bo kozacy zostali przesiedleni na Kubań nie jako jeńcy, ale sprzymierzeńcy Katarzyny, czyli że to oni wygrali tryumfalną podróż Katarzyny z patiomkinowskimi siełami.
Wobec pruskich gwarancji dla Turcji i Kijowa Katarzyna postanowiła zaszachować Prusaków nad Renem burżuazją francuską, w którym to celu wykupiła władzę w Paryżu przez tajne konta szwajcarskie, które założył Jakub Frank-Dobrudzki. Rewolucja Francuska przyśpieszyła rozbiory Polski, gdyż Prusacy musieli się wycofać z gwarancji dla Kijowa.