Sarmacki grobowiec Chrystusa w Kaszmirze
Jezus KRÓL
22. RZYM NIEZWYCIĘŻONY
Kim był Jezus?
Kamal Salibi, KIM BYŁ JEZUS – Spisek w Jerozolimie?; Da Capo W-wa 2000, 222 ss.
Oddajmy głos Arabowi, który ma coś do powiedzenia. Jest on chrześcijaninem, badającym związki chrześcijaństwa z islamem, czego wyniki są nie do pominięcia.
Głównym celem KS jest przeniesienie legendy INDYJSKIEJ Jezusa Chrystusa do Arabii. Twierdzi, że Jezus i jego uczniowie PRZYBYLI DO PALESTYNY Z HIDZASU, za czym ma pewne argumenty. KS twierdzi, że językiem ojczystym Jezusa Chrystusa był nie hebrajski a aramejski, czyli asyryjski i protoarabski.
KS awansuje pisma Pawła z Tarsu do V Ewangelii. Wg KS Paweł zaczął działalność apostolską nie od podróży do Jerozolimy lecz do ARABII, bo twierdził, że ZNAŁ CHRYSTUSA ZMARTWYCHWSTAŁEGO. Paweł powrócił też do Damaszku z Arabii nie przez Jerozolimę, co każe się domyślać próby pominięcia naczelnej chrześcijańsko gminy jerozolimskiej, gdzie trwała walka o sukcesję po Chrystusie, i chęć awansowania przez pełnomocnictwo z Hidzasu. KS uważa podróż Pawła do Hidzasu za HISTORYCZNĄ.
Dopiero po 3 latach działalności misyjnej Paweł odwiedził Jerozolimę, po raz I jako chrześcijanin, gdzie Święty Piotr załatwił mu spotkanie z Jakubem, Bratem Chrystusa, z którym się jednak Paweł nie dogadał. Dopiero podczas II chrześcijańskiej wizyty w Jerozolimie – 14 lat po swym chrzcie – zasiadł przy jednym stole z apostołami; Jakubem, Piotrem i Janem, legalizując wobec Jerozolimy swój status apostolski. Główną postacią w tym gronie miał być Brat Chrystusa Jakub a nie Piotr!
Paweł z Tarsu nazywa Jezusa Chrystusa wg prawa rzymskiego Synem Dawida, gdyż Święty Józef spisywał się 22 XII 6 roku naszej ery w Betlejem, które było Domem Rodu Dawidowego, gdzie urodził się Jezus, który został wpisany do Rodu Dawida. Gdyby Józef spisał się w Nazarecie, gdzie miał warsztat ciesielski, to pozbawiłby się indygenatu szlacheckiego.
KS, powołując V Ewangelię Pawła ma kłopoty z listem Pawła do Tytusa, który jest anachronizmem. List nie jest jednak żadnym apokryfem doskonałym tylko autentykiem. Anachronizm listu wynika z ahistoryczności Jezusa Chrystusa, która jest skutkiem połączenia 2 procesów: Procesu w Cezarei Palestyńskiej i Damaszku przeciw Janowi Chrzcicielowi w r. 38, z oskarżenia o spisek przeciw Państwu Rzymskiemu, oraz doraźnego procesu jerozolimskiego z oskarżenia Sanhedrynu w r. 50. W I procesie Jezus został skazany na Ubiczowanie i 10 lat Twierdzy, a w II na Ukrzyżowanie – co nadaje listowi Pawła do Tytusa rzeczowości. Kary Biczowania i Krzyżowania były ALTERNATYWNE a bardzo długie badania Całunu Turyńskiego, który uznano za autentyk, nie mówią o BICZOWANIU tylko nahajkach przy niesieniu krzyża. Prawdą jest też, że w procesie jerozolimskim prokuratorem rzymskim był Poncjusz Piłat, ale jako KURATOR SĄDOWY Jezusa Chrystusa z Herodem Antypasem, a Prokuratorem Judei NIE BYŁ od r. 38.
W Damaszku Jezus poprosił go bowiem o przyjęcie stanowiska Prokuratora SWEGO KAPITAŁU, który jako spadek po Janie Chrzcicielu był Największy w Rzymie, co było synekurą - wobec czego w Procesie Jerozolimskim Piłat wystąpił jako Prokurator JEZUSA CHRYSTUSA. Piłat został ukrzyżowany w WIEDNIU kilka lat później w wyniku śledztwa Prokuratury Wojskowej w Aleksandrii.
Nie można wykluczyć, że śledczy chrześcijan Paweł z Tarsu został chrześcijaninem jako funkcjonariusz WOJSKOWEGO śledztwa przeciw Jezusowi Chrystusowi, które zostało znalezione w archiwum cesarskim w Aleksandrii i stało się podstawą herezji ariańskiej. Wg tego śledztwa to Jezus Chrystus był synem Jana Chrzciciela, który udając się na proces do Cezarei Palestyńskiej mianował Jezusa swym następcą w Petrze. Petra była protektoratem rzymskim, ale Rzym nie uznał tej sukcesji, gdyż nie było formalnej adopcji, i postawił Jezusa w stan oskarżenia, ale uznał testament Jana, na wykonawcę którego wyznaczono Piłata.
Proces Jana Chrzciciela i Jezusa Chrystusa spowodował komplikacje polityczne, gdyż protektoratem Petry była Arabia, która nie uznawała zależności od Rzymu a tym samym i tetrarchatu, którego członkiem był Jan Chrzciciel, toteż proces musiał być przeniesiony do Damaszku, który był formalnie miastem arabskim. Proces powinien spowodować wypowiedzenie przez Arabów Protektoratu Petry.
Jeśli Paweł rozmawiał z Chrystusem ZMARTWYCHWSTAŁYM to może jako antyrzymskim królem Hidzasu? co odnosiło sprawę do prokuratorów w Aleksandrii. Wg KS Koran nie mówi o śmierci Jezusa na krzyżu a dla Arabów ważny był proces nie Jezusa, ale Jana Chrzciciela.
Postacią HISTORYCZNĄ i polityczną był nie Jezus a Jan, toteż gdy po 3 wiekach zaczęto badać dzieje Jezusa Chrystusa to Ukrzyżowanie odniesiono do procesu Jana Chrzciciela w l. 36-8, który był tysiąc razy głośniejszy od doraźnego procesu jerozolimskiego.
KS doszukuje się jakiegoś bóstwa arabskiego ISU z V w. pne, wnosząc, że Jezus Chrystus był kolejną emanacją Isu, przyjmując jego atrybuty i legendę, która w ten sposób została przeniesiona z Hidzasu do Palestyny – co moim zdaniem nie ma sensu.
Jest geograficzny związek Arabii z systemem STALOWNICZYM Haiderabad-Petra, która była zbrojownią Rzymu, gdyż indyjskie żelazo białe płynęło Morzem Czerwonym. Pobyt Jezusa w Hidzasie wymagał interwencji rzymskiej, wobec czego powagi nabiera tradycja, że POWRÓCIŁ ON DO INDII.
Małgorzata B. Leszka, AGRYPINA MŁODSZA – oskarżona o liczne zbrodnie, żona cesarza Klaudiusza, matka Nerona; Agora, 15 IV 2001, s. 24-25
Do momentu śmierci Brytanika wywód jest logiczny, ale dalej MBL serwuje zakalec, którego strawić nie sposób.
Śmierć Klaudiusza zdaje się być spiskiem senackim, czyli że jakaś koteria życzyła sobie osłabienia władzy cesarskiej przez wcześniejszą śmierć Klaudiusza i osadzenie na tronie nie prawowitego następcy tronu, Brytanika, ale słabszego genealogicznie Nerona – narzędziem czego była właśnie Agrypina. Klaudiusz był intelektualistą, historykiem i wybitnym mężem stanu, ale wyglądał dostojnie gdy stał lub siedział. Chód miał bowiem pokraczny a mowę ciężką, przy czym w kącikach ust pojawiała się piana, co postępowało z wiekiem z powodu skłonności do obżarstwa.
Powodowało to antypatię armii, która wymagała walorów reprezentacyjnych. Neron zaś był postawny i miał zdolności aktorskie. Tym umiała zagrać Agrypina, którą miała dość męża, który mógł być jej ojcem a na kochanka się nie nadawał. Jak go więc uwiodła tak otruła, jak innych.
Spisek przeciw Klaudiuszowi się powiódł, gdyż nie spodziewał się on brawury w stylu Kaliguli, ale powtórzenie tego z Brytanikiem wywołało reakcję senatu, który przestraszył się. Brytanik miał sympatię armii z wdzięczności dla mądrego Klaudiusza, która musiała stanąć tu za senatem, wobec czego w sprawie śmierci Brytanika wszczęto śledztwo, które skierowało się przeciw Agrypine.
WYROK SENATU Neron musiał zaakceptować inscenizując jednak egzekucję sobowtóra. Jednak jeśli sądził, że ukrycie matki w odległej bazie morskiej, której dowódcą był jego nauczyciel sportu a jej kochanek, uwolni go od jej agresywności to się mylił.
Gdy Neron był poza Rzymem to kanclerz Burus wszczął śledztwo przeciw Żydom i został zamordowany. Policja ujawniła zabójców i ich mocodawców, ale przed aresztowaniami Rzym STANĄŁ W OGNIU. Zanim Neron powrócił do Rzymu to jego żona Poppea i działająca incognito matka zafałszowały śledztwo, co spowodowało prześladowanie chrześcijan.
W r. 65 odkryto spisek Pizona, który polegał na tajnym wykupywaniu posesji pogorzelców na depozyty w bankach żydowskich. Ponieważ Neron uznał te grunty za państwowe i kazał architektom kreślić plany Wspaniałego Rzymu więc utracił plebs rzymski czyli lewą nogę swej władzy. Rozwścieczony tym skopał Poppeę na śmierć, a ta przed śmiercią wyznała, że została do tego nakłoniona przez przebywającą nielegalnie w Rzymie Agrypinę.
Ponieważ była to ZBRODNIA STANU więc Agrypina powinna być przesłuchana policyjnie. Wiadomo, że została zamordowana przez swego kochanka, admirała Anicetusa, który w l. 59-65 był jej strażnikiem domowym a któremu uciekła żeby spiskować w Rzymie. Prawdopodobnie owych dwóch asystentów, z którymi Anicetus przybył do rzymskiego domu Agrypiny, było policjantami, na co wskazują jej ostatnie słowa.
Tak to zinterpretowałem w książce INCYDENTU NIE BYŁO (Gdańsk 2001), wobec czego tytułowy artykuł zdaje się być repliką i próbą podważenia mej książki, co się nie udało.
SABINA POPPEA JAKO MARIA SALOME czyli Salome II
Znajomy zwrócił mi uwagę, że Maria Salome, czyli Salome II, urodziła się NIE po deportacji Marii Magdaleny z Tulonu do Palestyny w roku 44, ale w r. 37, rok po ślubie Jezusa z Marią Magdaleną w Kanie Galilejskiej. To identyfikuje Sabinę Poppeę z Salome II.
Salome I podczas ścięcia Jana Chrzciciela w r. 38 była pełnoletnia, gdyż została wykopulowana przez Heroda Antypasa. W tym procesie Jana Chrzciciela Antypas został skazany na wygnanie, które odbył w Lyonie, gdzie był obsługiwany seksualnie przez Salome I. Wobec tego Salome RZYMSKĄ winna być Salome II, córką Marii Magdaleny i Jezusa, która podczas powrotu Jezusa do Palestyny w r. 50 – na którego mieli czekać W RZYMIE jego matka Maria ze swym nowym mężem Józefem z Armatei – została na dworze cesarzowej Agrypiny Młodszej, matki Nerona.
Święty Paweł po przybyciu do Rzymu przesłał pozdrowienia Książniczce Salome jako swej krewnej. Nie wiadomo na czym polegało to pokrewieństwo, ale to, że w Palestynie kopulował Sabinę Poppeę suponuje identyczność Salome II z Sabiną Poppeą. Paweł był śledczym chrześcijan i do niego powinna się zwrócić o pomoc Maria Magdalena po deportacji z Galii w r. 44. Ponieważ nie miała środków do życia więc płaciła ciałem a potem podstawiła córkę. Paweł chciał się nawet z Popeą ożenić, ale oświadczyny nie zostały przyjęte – może za sprawą nowego ojczyma Jezusa, Józefa z Armatei.
W recenzji do książki „Ewangelia według Afraniusza” wnioskuję, że Paweł z Tarsu był pierwszym sobowtórem Jezusa Zmartwychwstałego – na którego nikt nabrać się nie dał. Został on zalegalizowany przez Marię Magdalenę, ale został zdemaskowany przez Tomasza Niewiernego, którym był wyraźnie Judasz Iskariota, który został za to wyśmianie sobowtóra zamordowany przez Rzymian, wobec czego JEGO MIEJSCE zajął poszukiwany przez Rzymian Jezus Zmartwychwstały. Neronowi wytłumaczył istotę spisku Pizona, jako wykupywanie posesji pogorzelców na depozyty w bankach żydowskich, Apolloniusz z Krakowa. Neron wezwał Poppeę i skopał ją na śmierć, ale był przegrany – jak generałowie pruscy po kupieniu folwarku żydowskiego, który nazywał się Związkiem Socjalistycznych Republik Sowieckich, gdyż system został URUCHOMIONY.
Jean Markale, GRAAL – Tajemnice Marii Magdaleny, Poznań Vesper 2005
Kupiłem tą książkę myśląc, że jest to Ewangelia Marii Magdaleny, o której krążą słuchy, ale nic z tego. Jest to raczej zbiór nieszkodliwych plotek, które sprowadzają sprawę onej Ewangelii na manowce.
Sprawa Świętego Graala jest taka jak Arki Przymierza, o której nic nie wiadomo. Ja jednak wykazałem, że było dwie Arki Przymierza: I była ETIOPSKĄ lektyką Mojżesza z czasu oblężenia przez Etiopów Teb Stubramnych, a II lektyką Mojżesza jako skarbnika sueskiego. Były też 2 Graale: I był kielichem, z którego Jezus pił podczas uczty pożegnalnej w twierdzy Tulon w r. 49, a II z Ostatniej Wieczerzy rok później.
Nie było 3 Salome tylko 2, bo ta, która odwiedzała Jezusa w Tulonie, gdzie odbywał karę twierdzy, była królową Rzymu Sabiną Poppeą, która odwiedzała swego ojca pod panieńskim imieniem Marii-Salome. Przed Pożarem Rzymu Maria Magdalena poprosiła Nerona o zgodę na udanie się z wnukiem do rodowych włości Nerona w Galii, na co ten się zgodził, wobec czego nie została zamordowana po wykryciu spisku Pizona a Neronian zapoczątkować nad Renem dynastię MEROWINGÓW – chlubiącą się pochodzeniem od Marii Magdaleny i Jezusa Chrystusa. Ewangelia Marii Magdaleny powinna więc być tradycją Merowingów.
Ostatnim historycznym Merowingiem był palatyn Bretanii Roland II, który wobec likwidacji palatynatu przez Karola Wlk w r. 786 uciekł do Polski, aby na czele floty polskiej i skandynawskiej rozgromić Franków, co wydawało Francję Normanom. Karol musiał się pofatygować do Krakowa, gdzie w r. 789 spotkał się z Leszkiem III i kalifem z Bagdadu. Sprawą najważniejszą było jednak wypędzenie Turków z Afganistanu i Indii, czego dokonać mogli tylko Polacy, za co kalif obiecywał pomoc w odzyskaniu zajętego przez Turków Powołża. Wobec tego podczas oblężenia przez Leszka Kabulu Karol kazał zakuć palatyna w kajdany i zagarnął skarbiec w Mont-Saint Michel.
Katarzy jako Synowie Jezusa, których Bismarck naliczył 42 miliony, nie pochodzili od Marii Magdaleny, ale rzymskiej żony Jezusa, księżniczki Marsylskiej, która urodziła 2 synów.
JM pisze na temat Himmlera i jego zakonu Thule, który był gałęzią różokrzyżowców czyli Zakonu Syjonu. Znalezieniu przez proboszcza Sauniere w Pirenejach Skarbu Templariuszy jest mydleniem oczu, gdyż znalezione przy remoncie kościoła dokumenty Syjonu otworzyły mu salony paryskie, gdzie uzyskał tanie kredyty, za które kupił akcje kolejowe a miał głowę do interesów. Skarbem Templariuszy było złoto Prawdziców, wobec czego niemieckie legendy o Graalu mówią o Rydze, skąd złoto ewakuowano do Szkocji, skąd poszło na finansowanie Waszyngtona.
Nie jest prawdą, że Himmler poznał Hitlera w r. 1923, gdyż w r. 1919 dokonali napadu na bank Rotszylda w Paryżu. Himmler i Hess byli mistykami a Hitler był racjonalistą, toteż hitlerowskie akcje poszukiwania Świętego Graala przypisywać należy Himmlerowi, który miał obsesję znalezienia Archiwum Templariuszy a w nim „tajnych broni”, przy pomocy których chciał wygrać wojnę światową.
Oddajmy głos Arabowi, który ma coś do powiedzenia. Jest on chrześcijaninem, badającym związki chrześcijaństwa z islamem, czego wyniki są nie do pominięcia.
Głównym celem KS jest przeniesienie legendy INDYJSKIEJ Jezusa Chrystusa do Arabii. Twierdzi, że Jezus i jego uczniowie PRZYBYLI DO PALESTYNY Z HIDZASU, za czym ma pewne argumenty. KS twierdzi, że językiem ojczystym Jezusa Chrystusa był nie hebrajski a aramejski, czyli asyryjski i protoarabski.
KS awansuje pisma Pawła z Tarsu do V Ewangelii. Wg KS Paweł zaczął działalność apostolską nie od podróży do Jerozolimy lecz do ARABII, bo twierdził, że ZNAŁ CHRYSTUSA ZMARTWYCHWSTAŁEGO. Paweł powrócił też do Damaszku z Arabii nie przez Jerozolimę, co każe się domyślać próby pominięcia naczelnej chrześcijańsko gminy jerozolimskiej, gdzie trwała walka o sukcesję po Chrystusie, i chęć awansowania przez pełnomocnictwo z Hidzasu. KS uważa podróż Pawła do Hidzasu za HISTORYCZNĄ.
Dopiero po 3 latach działalności misyjnej Paweł odwiedził Jerozolimę, po raz I jako chrześcijanin, gdzie Święty Piotr załatwił mu spotkanie z Jakubem, Bratem Chrystusa, z którym się jednak Paweł nie dogadał. Dopiero podczas II chrześcijańskiej wizyty w Jerozolimie – 14 lat po swym chrzcie – zasiadł przy jednym stole z apostołami; Jakubem, Piotrem i Janem, legalizując wobec Jerozolimy swój status apostolski. Główną postacią w tym gronie miał być Brat Chrystusa Jakub a nie Piotr!
Paweł z Tarsu nazywa Jezusa Chrystusa wg prawa rzymskiego Synem Dawida, gdyż Święty Józef spisywał się 22 XII 6 roku naszej ery w Betlejem, które było Domem Rodu Dawidowego, gdzie urodził się Jezus, który został wpisany do Rodu Dawida. Gdyby Józef spisał się w Nazarecie, gdzie miał warsztat ciesielski, to pozbawiłby się indygenatu szlacheckiego.
KS, powołując V Ewangelię Pawła ma kłopoty z listem Pawła do Tytusa, który jest anachronizmem. List nie jest jednak żadnym apokryfem doskonałym tylko autentykiem. Anachronizm listu wynika z ahistoryczności Jezusa Chrystusa, która jest skutkiem połączenia 2 procesów: Procesu w Cezarei Palestyńskiej i Damaszku przeciw Janowi Chrzcicielowi w r. 38, z oskarżenia o spisek przeciw Państwu Rzymskiemu, oraz doraźnego procesu jerozolimskiego z oskarżenia Sanhedrynu w r. 50. W I procesie Jezus został skazany na Ubiczowanie i 10 lat Twierdzy, a w II na Ukrzyżowanie – co nadaje listowi Pawła do Tytusa rzeczowości. Kary Biczowania i Krzyżowania były ALTERNATYWNE a bardzo długie badania Całunu Turyńskiego, który uznano za autentyk, nie mówią o BICZOWANIU tylko nahajkach przy niesieniu krzyża. Prawdą jest też, że w procesie jerozolimskim prokuratorem rzymskim był Poncjusz Piłat, ale jako KURATOR SĄDOWY Jezusa Chrystusa z Herodem Antypasem, a Prokuratorem Judei NIE BYŁ od r. 38.
W Damaszku Jezus poprosił go bowiem o przyjęcie stanowiska Prokuratora SWEGO KAPITAŁU, który jako spadek po Janie Chrzcicielu był Największy w Rzymie, co było synekurą - wobec czego w Procesie Jerozolimskim Piłat wystąpił jako Prokurator JEZUSA CHRYSTUSA. Piłat został ukrzyżowany w WIEDNIU kilka lat później w wyniku śledztwa Prokuratury Wojskowej w Aleksandrii.
Nie można wykluczyć, że śledczy chrześcijan Paweł z Tarsu został chrześcijaninem jako funkcjonariusz WOJSKOWEGO śledztwa przeciw Jezusowi Chrystusowi, które zostało znalezione w archiwum cesarskim w Aleksandrii i stało się podstawą herezji ariańskiej. Wg tego śledztwa to Jezus Chrystus był synem Jana Chrzciciela, który udając się na proces do Cezarei Palestyńskiej mianował Jezusa swym następcą w Petrze. Petra była protektoratem rzymskim, ale Rzym nie uznał tej sukcesji, gdyż nie było formalnej adopcji, i postawił Jezusa w stan oskarżenia, ale uznał testament Jana, na wykonawcę którego wyznaczono Piłata.
Proces Jana Chrzciciela i Jezusa Chrystusa spowodował komplikacje polityczne, gdyż protektoratem Petry była Arabia, która nie uznawała zależności od Rzymu a tym samym i tetrarchatu, którego członkiem był Jan Chrzciciel, toteż proces musiał być przeniesiony do Damaszku, który był formalnie miastem arabskim. Proces powinien spowodować wypowiedzenie przez Arabów Protektoratu Petry.
Jeśli Paweł rozmawiał z Chrystusem ZMARTWYCHWSTAŁYM to może jako antyrzymskim królem Hidzasu? co odnosiło sprawę do prokuratorów w Aleksandrii. Wg KS Koran nie mówi o śmierci Jezusa na krzyżu a dla Arabów ważny był proces nie Jezusa, ale Jana Chrzciciela.
Postacią HISTORYCZNĄ i polityczną był nie Jezus a Jan, toteż gdy po 3 wiekach zaczęto badać dzieje Jezusa Chrystusa to Ukrzyżowanie odniesiono do procesu Jana Chrzciciela w l. 36-8, który był tysiąc razy głośniejszy od doraźnego procesu jerozolimskiego.
KS doszukuje się jakiegoś bóstwa arabskiego ISU z V w. pne, wnosząc, że Jezus Chrystus był kolejną emanacją Isu, przyjmując jego atrybuty i legendę, która w ten sposób została przeniesiona z Hidzasu do Palestyny – co moim zdaniem nie ma sensu.
Jest geograficzny związek Arabii z systemem STALOWNICZYM Haiderabad-Petra, która była zbrojownią Rzymu, gdyż indyjskie żelazo białe płynęło Morzem Czerwonym. Pobyt Jezusa w Hidzasie wymagał interwencji rzymskiej, wobec czego powagi nabiera tradycja, że POWRÓCIŁ ON DO INDII.
Małgorzata B. Leszka, AGRYPINA MŁODSZA – oskarżona o liczne zbrodnie, żona cesarza Klaudiusza, matka Nerona; Agora, 15 IV 2001, s. 24-25
Do momentu śmierci Brytanika wywód jest logiczny, ale dalej MBL serwuje zakalec, którego strawić nie sposób.
Śmierć Klaudiusza zdaje się być spiskiem senackim, czyli że jakaś koteria życzyła sobie osłabienia władzy cesarskiej przez wcześniejszą śmierć Klaudiusza i osadzenie na tronie nie prawowitego następcy tronu, Brytanika, ale słabszego genealogicznie Nerona – narzędziem czego była właśnie Agrypina. Klaudiusz był intelektualistą, historykiem i wybitnym mężem stanu, ale wyglądał dostojnie gdy stał lub siedział. Chód miał bowiem pokraczny a mowę ciężką, przy czym w kącikach ust pojawiała się piana, co postępowało z wiekiem z powodu skłonności do obżarstwa.
Powodowało to antypatię armii, która wymagała walorów reprezentacyjnych. Neron zaś był postawny i miał zdolności aktorskie. Tym umiała zagrać Agrypina, którą miała dość męża, który mógł być jej ojcem a na kochanka się nie nadawał. Jak go więc uwiodła tak otruła, jak innych.
Spisek przeciw Klaudiuszowi się powiódł, gdyż nie spodziewał się on brawury w stylu Kaliguli, ale powtórzenie tego z Brytanikiem wywołało reakcję senatu, który przestraszył się. Brytanik miał sympatię armii z wdzięczności dla mądrego Klaudiusza, która musiała stanąć tu za senatem, wobec czego w sprawie śmierci Brytanika wszczęto śledztwo, które skierowało się przeciw Agrypine.
WYROK SENATU Neron musiał zaakceptować inscenizując jednak egzekucję sobowtóra. Jednak jeśli sądził, że ukrycie matki w odległej bazie morskiej, której dowódcą był jego nauczyciel sportu a jej kochanek, uwolni go od jej agresywności to się mylił.
Gdy Neron był poza Rzymem to kanclerz Burus wszczął śledztwo przeciw Żydom i został zamordowany. Policja ujawniła zabójców i ich mocodawców, ale przed aresztowaniami Rzym STANĄŁ W OGNIU. Zanim Neron powrócił do Rzymu to jego żona Poppea i działająca incognito matka zafałszowały śledztwo, co spowodowało prześladowanie chrześcijan.
W r. 65 odkryto spisek Pizona, który polegał na tajnym wykupywaniu posesji pogorzelców na depozyty w bankach żydowskich. Ponieważ Neron uznał te grunty za państwowe i kazał architektom kreślić plany Wspaniałego Rzymu więc utracił plebs rzymski czyli lewą nogę swej władzy. Rozwścieczony tym skopał Poppeę na śmierć, a ta przed śmiercią wyznała, że została do tego nakłoniona przez przebywającą nielegalnie w Rzymie Agrypinę.
Ponieważ była to ZBRODNIA STANU więc Agrypina powinna być przesłuchana policyjnie. Wiadomo, że została zamordowana przez swego kochanka, admirała Anicetusa, który w l. 59-65 był jej strażnikiem domowym a któremu uciekła żeby spiskować w Rzymie. Prawdopodobnie owych dwóch asystentów, z którymi Anicetus przybył do rzymskiego domu Agrypiny, było policjantami, na co wskazują jej ostatnie słowa.
Tak to zinterpretowałem w książce INCYDENTU NIE BYŁO (Gdańsk 2001), wobec czego tytułowy artykuł zdaje się być repliką i próbą podważenia mej książki, co się nie udało.
SABINA POPPEA JAKO MARIA SALOME czyli Salome II
Znajomy zwrócił mi uwagę, że Maria Salome, czyli Salome II, urodziła się NIE po deportacji Marii Magdaleny z Tulonu do Palestyny w roku 44, ale w r. 37, rok po ślubie Jezusa z Marią Magdaleną w Kanie Galilejskiej. To identyfikuje Sabinę Poppeę z Salome II.
Salome I podczas ścięcia Jana Chrzciciela w r. 38 była pełnoletnia, gdyż została wykopulowana przez Heroda Antypasa. W tym procesie Jana Chrzciciela Antypas został skazany na wygnanie, które odbył w Lyonie, gdzie był obsługiwany seksualnie przez Salome I. Wobec tego Salome RZYMSKĄ winna być Salome II, córką Marii Magdaleny i Jezusa, która podczas powrotu Jezusa do Palestyny w r. 50 – na którego mieli czekać W RZYMIE jego matka Maria ze swym nowym mężem Józefem z Armatei – została na dworze cesarzowej Agrypiny Młodszej, matki Nerona.
Święty Paweł po przybyciu do Rzymu przesłał pozdrowienia Książniczce Salome jako swej krewnej. Nie wiadomo na czym polegało to pokrewieństwo, ale to, że w Palestynie kopulował Sabinę Poppeę suponuje identyczność Salome II z Sabiną Poppeą. Paweł był śledczym chrześcijan i do niego powinna się zwrócić o pomoc Maria Magdalena po deportacji z Galii w r. 44. Ponieważ nie miała środków do życia więc płaciła ciałem a potem podstawiła córkę. Paweł chciał się nawet z Popeą ożenić, ale oświadczyny nie zostały przyjęte – może za sprawą nowego ojczyma Jezusa, Józefa z Armatei.
W recenzji do książki „Ewangelia według Afraniusza” wnioskuję, że Paweł z Tarsu był pierwszym sobowtórem Jezusa Zmartwychwstałego – na którego nikt nabrać się nie dał. Został on zalegalizowany przez Marię Magdalenę, ale został zdemaskowany przez Tomasza Niewiernego, którym był wyraźnie Judasz Iskariota, który został za to wyśmianie sobowtóra zamordowany przez Rzymian, wobec czego JEGO MIEJSCE zajął poszukiwany przez Rzymian Jezus Zmartwychwstały. Neronowi wytłumaczył istotę spisku Pizona, jako wykupywanie posesji pogorzelców na depozyty w bankach żydowskich, Apolloniusz z Krakowa. Neron wezwał Poppeę i skopał ją na śmierć, ale był przegrany – jak generałowie pruscy po kupieniu folwarku żydowskiego, który nazywał się Związkiem Socjalistycznych Republik Sowieckich, gdyż system został URUCHOMIONY.
Jean Markale, GRAAL – Tajemnice Marii Magdaleny, Poznań Vesper 2005
Kupiłem tą książkę myśląc, że jest to Ewangelia Marii Magdaleny, o której krążą słuchy, ale nic z tego. Jest to raczej zbiór nieszkodliwych plotek, które sprowadzają sprawę onej Ewangelii na manowce.
Sprawa Świętego Graala jest taka jak Arki Przymierza, o której nic nie wiadomo. Ja jednak wykazałem, że było dwie Arki Przymierza: I była ETIOPSKĄ lektyką Mojżesza z czasu oblężenia przez Etiopów Teb Stubramnych, a II lektyką Mojżesza jako skarbnika sueskiego. Były też 2 Graale: I był kielichem, z którego Jezus pił podczas uczty pożegnalnej w twierdzy Tulon w r. 49, a II z Ostatniej Wieczerzy rok później.
Nie było 3 Salome tylko 2, bo ta, która odwiedzała Jezusa w Tulonie, gdzie odbywał karę twierdzy, była królową Rzymu Sabiną Poppeą, która odwiedzała swego ojca pod panieńskim imieniem Marii-Salome. Przed Pożarem Rzymu Maria Magdalena poprosiła Nerona o zgodę na udanie się z wnukiem do rodowych włości Nerona w Galii, na co ten się zgodził, wobec czego nie została zamordowana po wykryciu spisku Pizona a Neronian zapoczątkować nad Renem dynastię MEROWINGÓW – chlubiącą się pochodzeniem od Marii Magdaleny i Jezusa Chrystusa. Ewangelia Marii Magdaleny powinna więc być tradycją Merowingów.
Ostatnim historycznym Merowingiem był palatyn Bretanii Roland II, który wobec likwidacji palatynatu przez Karola Wlk w r. 786 uciekł do Polski, aby na czele floty polskiej i skandynawskiej rozgromić Franków, co wydawało Francję Normanom. Karol musiał się pofatygować do Krakowa, gdzie w r. 789 spotkał się z Leszkiem III i kalifem z Bagdadu. Sprawą najważniejszą było jednak wypędzenie Turków z Afganistanu i Indii, czego dokonać mogli tylko Polacy, za co kalif obiecywał pomoc w odzyskaniu zajętego przez Turków Powołża. Wobec tego podczas oblężenia przez Leszka Kabulu Karol kazał zakuć palatyna w kajdany i zagarnął skarbiec w Mont-Saint Michel.
Katarzy jako Synowie Jezusa, których Bismarck naliczył 42 miliony, nie pochodzili od Marii Magdaleny, ale rzymskiej żony Jezusa, księżniczki Marsylskiej, która urodziła 2 synów.
JM pisze na temat Himmlera i jego zakonu Thule, który był gałęzią różokrzyżowców czyli Zakonu Syjonu. Znalezieniu przez proboszcza Sauniere w Pirenejach Skarbu Templariuszy jest mydleniem oczu, gdyż znalezione przy remoncie kościoła dokumenty Syjonu otworzyły mu salony paryskie, gdzie uzyskał tanie kredyty, za które kupił akcje kolejowe a miał głowę do interesów. Skarbem Templariuszy było złoto Prawdziców, wobec czego niemieckie legendy o Graalu mówią o Rydze, skąd złoto ewakuowano do Szkocji, skąd poszło na finansowanie Waszyngtona.
Nie jest prawdą, że Himmler poznał Hitlera w r. 1923, gdyż w r. 1919 dokonali napadu na bank Rotszylda w Paryżu. Himmler i Hess byli mistykami a Hitler był racjonalistą, toteż hitlerowskie akcje poszukiwania Świętego Graala przypisywać należy Himmlerowi, który miał obsesję znalezienia Archiwum Templariuszy a w nim „tajnych broni”, przy pomocy których chciał wygrać wojnę światową.